Prawie siostry, nowa powieść autorki bestselleru Sosnowe dziedzictwo Marii Ulatowskiej jest miłą powieścią na lato.
Po ukończeniu liceum Leksi, Teo i Luśka, czyli Aleksandra, Teodora i Jolanta, trzy przyjaciółki z tej samej klasy, postanowiły, że bez względu na to, jak potoczą się ich losy, będą się spotykały co pięć lat w umówionym miejscu, zawsze tego samego dnia. Każda opowie wtedy, co się wydarzyło przez ten czas w jej życiu. A dzieje się wiele, jak to w życiu. Pojawia się pewien mężczyzna, jest więc miłość, odrzucenie, tęsknota, ból po stracie najbliższej osoby, zdrada, wybaczenie… Ale czyż z tym wszystkim nie poradzi sobie prawdziwa przyjaźń? Ta największa, trwająca przez lata…
Osadzona w trzech planach czasowych opowieść o wielkiej próbie lojalności, wierności i pamięci; o wartościach, dla których czas jest najtrudniejszym sprawdzianem.
Maria Ulatowska – autorka poczytnych książek obyczajowych („Sosnowe dziedzictwo”, „Pensjonat Sosnówka”, „Przypadki pani Eustaszyny”, „Domek nad morzem”, „Całkiem nowe życie”), urodzona i mieszkająca w Warszawie, najbardziej chciałaby, żeby można było się rozdwoić I mieszkac w kilku miejscach na raz. Tak jak wielu z nas.
Książka wałbrzyszanki Joanny Bator, która otrzymała prestiżową w Polsce nagrodę, nie jest propozycją lektury dla każdego. Klimat w niej jest mroczny i gęsty (“kraina, gdzie noce są czarniejsze, zima przychodzi już w listopadzie”, “lodowaty deszcz pada z taką zaciekłością, że wydaje się nierealny niczym filmowa scenografia”), a miejsce akcji mało liryczne (Wałbrzych).
Bohaterką powieści (horroru?) jest dziennikarka, która postanawia rozwiązać kryminalną zagadkę zaginięć kilkuletnich dzieci. Ale powrót do krainy dzieciństwa to także potrzeba zmierzenia się z tajemnicami rodzinnymi. Nie tylko zresztą one są powoli odkrywane przez główną bohaterkę.
Autorka „Ciemno, prawie noc” jest z wykształcenia antropologiem, zafascynowanym odwiedzaną regularnie Japonią. Po raz kolejny jednak próbuje się uporać z naszymi narodowymi mitami, uprzedzeniami, zaszłościami. Może dlatego odbierając złote pióro dla finalistów nagrody Nike, zaapelowała: Polacy, czytajcie książki!
Nic tak bowiem nie zmienia naszego oglądu świata i relacji z ludźmi, jak czytanie książek o nas.
Zapraszamy do lektury i – Naszego Polskiego Klubu Ksiazki, ktory spotyka sie 21 maja o godzinie 7 wieczorem
Powieść Toma Konxa Biblia umarłych to książka dla cierpliwych. Mówiąc inaczej – dla pasjonatów gatunku dobrze już zadomowionego w literaturze, łączącego elementy kryminału, powieści sensacyjnej i thrillera. Jakby tego było mało, mamy tu udaną symbiozę i wątków współczesnych, i historycznych.
Tylko że lokalizacja miejsca zdarzeń – i w sensie odległości czasowej i geograficznej – bardzo oryginalna: jaskinie francuskie, Laos, Abchazja, Daleki Wschód…
W ten splot okoliczności, miejsc i – znalezisk niejako wchodzą ze swoimi pasjami i dociekliwością (wpisaną w pewnym sensie w ich profesje): Julia – archeolog, Jake -fotoreporter i Chemdy – prawniczka.
Thriller opowiada nie tylko o znanych z nie tak odległej przeszłości zdarzeniach w Kambodży i rządach Czerwonych Khmerów (masowe egzekucje, ludobójstwo, niewolnictwo XX wieku), ale o odpowiedzialności człowieka współczesnego i człowieka w ogóle za oblicze naszej ziemskiej cywilizacji.
Jaką postawę przyjmą bohaterowie wobec poznanych ludzi, faktów i zdarzeń?
Czy zawarta w tytule metafora “biblia umarłych” pozostanie tylko przenośnią?
“Dotknąć nieba” to jedna z najnowszych nowel Richarda Evansa.
Jej bohaterem jest 28-letni Alan Christoffers, właściciel dobrze prosperującego biznesu i szczęśliwy mąż. Pasmo sukcesów zawodowych i powodzenie w życiu prywatnym przerwie splot niepomyślnych okoliczności. Podczas konnej przejażdżki jego żona ma wypadek. Zmuszony zająć się sparaliżowaną kobietą, powierza prowadzenie biznesu – z fatalnym skutkiem – swojemu koledze. Gdy żona umiera, Alan pakuje plecak i wyrusza w drogę, by na nowo odszukać sens życia i nadzieję…
Tunel jest nie tylko okresleniem podkopu miedzy Berlinem Zachodnim a stolica NRD, ale tez metafora opisujaca przejscie z systemu komunistycznego do demokracji. Ksiazka jest “tunelem” do rodzinnych i politycznych tajemnic. Magda, jedna z bohaterek wyjezdza na stypendium do NRD i zakochuje sie we Franzu. Akcja ksiazki dzieieje sie w czasach wspolczesnych lecz czesto wraca do lat osiemdziesiatych. Zachecam do lektury.
